Hoe en waarom ons onderwijs onze kinderen verminkt (NL)

Hoe en waarom ons onderwijs onze kinderen verminkt (NL)

Verveling als de rode draad.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Niburu op 4 oktober 2005

Door John Taylor Gatto. voormalig leraar van het jaar in New York en schrijver van 'The Underground History of American Education'
vertaald door Gerard (red. Niburu.nl)

Ik gaf dertig jaar les in sommige van de slechtste scholen in Manhattan en in sommige van de beste. Gedurende die tijd werd ik een expert in vervelen. Verveling was overal in mijn wereld, en als je de kinderen zou vragen, zoals ik vaak deed, waarom ze zich zo verveelden, gaven ze altijd dezelfde antwoorden: Ze zeiden dat het werk stom was, dat het geen zin had of dat ze het al wisten. Ze zeiden, dat ze graag iets â€˜echtsâ€™ wilden gaan doen, niet alleen maar wat zitten. Leraren wisten kennelijk niet genoeg over hun onderwerpen en waren niet meer in leren geÃ¯nteresseerd, zeiden ze ook. En, de kinderen hadden gelijk: hun leraren waren zo saai als het maar kon.

Verveling is de standaard staat van leraren, en iedereen die tijd heeft doorgebracht in de lerarenkamer, kan getuigen van de lage energie, het jammeren en de ontkrachtte houdingen die daar te vinden is. Wanneer ze worden gevraagd waarom ze zich vervelen, neigen ze de kinderen de schuld te geven, zoals je mag verwachten. Wie zou er niet verveeld raken van het lesgeven aan leerlingen die grof en alleen maar in rangen geÃ¯nteresseerd zijn? Was dat maar waar. Natuurlijk zijn leraren zelf ook producten van dezelfde twaalf jaar dwangmatige schoolprogrammaâ€™s die de leerlingen zo vervelen. Maar nu zijn ze als schoolpersoneel nog steviger gevangen in de rigide structuren â€“ meer dan die de kinderen. Wie dan, is de schuldige?

We zijn allemaal schuldig. Mijn opa vertelde me dat. Op een morgen â€“ ik was toen zeven â€“ beklaagde ik me over mijn verveling, en hij sloeg me hard op mâ€™n hoofd. Hij zei me, dat ik dat woord in zijn bijzijn niet meer mocht gebruiken, en dat als ik me verveelde, dat dat mijn eigen schuld was en niemand anders. De verplichting om mijzelf te amuseren en te instrueren was alleen van mezelf, en de mensen die dit niet wisten â€“ die kinderachtig waren â€“ probeerde ik te vermijden. Zekerheden niet vertrouwen. Die aflevering heeft me voor altijd van verveling genezen, en hier en daar heb ik in de afgelopen jaren dit over kunnen brengen naar enkele bewonderenswaardige leerling. Voor het overgrote deel, vond ik het zinloos de strijd aan te gaan met de officiÃ«le waarneming, dat verveling en kinderachtigheid de natuurlijke staat is in het klaslokaal. Vaak tartte, paste of zelfs boog ik de wet, alleen om kinderen uit deze val te helpen ontsnappen.

Het imperium sloeg terug, natuurlijk; kinderachtige ouders voegden vaak oppositie en onbetrouwbaarheid samen. Eens kwam ik terug van medisch verlof, om te ontdekken dat alle bewijs, om mij mijn verlof te verlenen, met opzet vernield waren en dat mijn baan beÃ«indigd was, en dat ik niet eens meer een onderwijsbevoegdheid meer had. Na negen kwellende maanden van inspanning was ik in staat de bevoegdheid terug te krijgen, toen een secretaresse verklaarde dat ze het complot had zien ontvouwen. In de tussentijd leed mijn familie meer dan ik me kon herinneren. Toen ik in 1991 eindelijk met pensioen was, had ik meer dan genoeg redenen, over onze scholen te denken als lange-tijd, gevangenisblok-achtig, met gedwongen beperkingen voor zowel leerlingen als leraren, als virtuele fabrieken van kinderachtigheid en verveling. Nog steeds kan ik niet inzien waarom ze zo moesten zijn. Mijn eigen ervaring had aan mij geopenbaard, wat andere leraren ook gaandeweg moeten leren, toch blijven ze in zichzelf met angst voor represailles: als we het zouden willen, zouden we zeer gemakkelijk en goedkoop het oude, stomme systeem overboord kunnen gooien, en kinderen helpen aan een opleiding liever dan alleen maar aan scholing. We kunnen de beste kwaliteiten stimuleren van jonggeestigheid, nieuwsgierigheid, avontuur, veerkracht, de capaciteit voor verrassende inzichten. Simpelweg door meer flexibel om te gaan met tijd, teksten en testen, door kinderen kennis te laten maken met echt competente volwassenen, en door het geven van autonomie aan elke leerling, genoeg voor wat hij of zij nodig heeft om zo nu en dan een risico te kunnen nemen.

Maar dat doen we allemaal niet. En hoe meer ik vroeg waarom niet en volharde in denken over het probleem, hoe meer ik het niet begreep: Wat als er geen probleem is met onze scholen? Wat als ze nu zo zijn zoals ze zijn, duur als ze zijn â€“ een klap in het gezicht van het gezonde verstand en de lange ervaring die er is om kinderen iets te leren, niet omdat ze iets fout doen, maar omdat ze iets goeds doen? Is het mogelijk dat George W. Bush per ongeluk de waarheid sprak, toen hij zei dat wij â€˜geen kinderen achterlatenâ€™? Zou het kunnen zijn dat onze scholen zo zijn ontworpen dat niemand daar echt opgroeit.

Hebben we school werkelijk nodig? Ik bedoel daar mee niet een opleiding, alleen gedwongen scholing: zes lesblokken op een dag, vijf dagen in de week, negen maanden per jaar en dat twaalf jaar lang. Is deze dodelijke routine nu werkelijk nodig? En als dat toch zo mocht zijn, waarvoor? Verschuil je niet achter lezen, schrift en rekenkunde als een rationeel iemand, want 2 miljoen blije thuis-scholers hebben zeker dat banale standpunt ontkracht. Zelfs als ze het niet hadden gedaan, een noemenswaardige groep welbekende Amerikanen gingen niet door de twaalfjarige mangel waar onze kinderen momenteel doorheen gaan, en met hun ging het toch ook goed. George Washington, Benjamin Franklin, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln? Iemand gaf hun les, dat is zeker, maar zij waren geen producten van een schoolsysteem, en niet een van hen heeft ooit een diploma gehaald op het voortgezet onderwijs. Door een groot deel van de Amerikaanse geschiedenis gingen kinderen normaal gesproken niet naar de hoge school, maar juist de ongeschoolde groeiden op om admiraal te worden, zoals Farragut; uitvinders, zoals Thomas Edison; industriÃ«len, zoals Carnegie en Rockefeller; schrijvers, als Melville, Twain en Conrad; en zelfs geleerden, zoals Margaret Mead. Feitelijk werd nog niet zo lang geleden, een kind van dertien niet als dertienjarige bekeken. Ariel Durant, wie een zeer goed, uit meerdere delen bestaande geschiedenis van de wereld met haar man meeschreef, was gelukkig getrouwt op haar vijftiende en kon redelijk claimen dat Ariel Durant een onopgeleid iemand was? Ongeschoold wellicht, maar niet onopgeleid.

Wij hebben geleerd (lees, zijn geschoold) in dit land om te denken dat succes synoniem is met, of in ieder geval afhankelijk van scholing. Echter in historisch opzicht is dit niet waar, niet in intellectuele of in financiÃ«le zin. Vandaag de dag zijn er op de hele wereld genoeg mensen die hun weg vinden, zonder in een dwangmatig systeem te zitten van voortgezette opleiding die maar al te vaak een â€˜gevangenisâ€™ is. Waarom, verwarren Amerikanen [Nederlanders niet minder, red.] educatie met een dergelijk systeem? Wat is precies het doel van onze openbare scholen?

Massa scholing die dwangmatig van aard is, heeft echt zijn tanden gezet in de Verenigde Staten [ook NL, red.] tussen 1905 en 1915, ondanks dat het eerder bedacht was en verder doorgedrukt in het grootste deel van de 20^e eeuw. De redenen die voor deze enorme omwenteling van familieleven en culturele traditie aangevoerd werd, waren:

Het maken van goede mensen
Het maken van goede burgers
Het beste uit zijn of haar persoon te halen

Deze doelen worden vandaag de dag nog steeds regelmatig uitgedragen. De meesten onder ons accepteren deze in ongeveer deze vorm, als een nette definitie van openbare educatie. Echter, korte scholing faalt in het bereiken hiervan. Maar we slaan de plank hartstikke mis. Wat onze fout nog groter maakt, is het feit dat de nationale literatuur verscheidene, verrassend consistente verklaring bevat over het ware doel van dwangmatige scholing. We hebben bijvoorbeeld, de waardige H.L. Mecken, die in The American Mercury van april 1924 schreef, dat het doel van openbare scholing niet is: Om de jongeren te vullen met kennis, en hun intelligentie laten ontwaken. â€¦ Niets kan verder verwijderd zijn van de waarheid. Het doel â€¦ is simpelweg, zoveel mogelijk individuen als mogelijk te reduceren tot hetzelfde veilige niveau, om een gestandaardiseerde burger te kweken en te trainen, om verschil van mening en originaliteit neer te sabelen. Dat is het doel in de Verenigde Staten â€¦ en dat is het doel overal!

Lees meer op: John Taylor Gatto

» Hoe ga je om met kinderen die pesten?
» Insecticiden verhogen kans op leukemie bij kinderen
» Vers vlees versus bewerkt vlees: Hier staat waarom dat uitmaakt