Lisa is altijd en overal het pispaaltje

Lisa is altijd en overal het pispaaltje
Door MICHÈLE HARTOG
Waarom ze voortdurend gepest werd, wist Lisa (13) niet. Wel dat het heel erg was. ‘Ik kreeg hysterische huilbuien. En dan werd ik dáár weer mee gepest.’ Op de middelbare school ging het gewoon door. Een brugpieper met buikpijn.

ILLUSTRATIE HELEN VAN VLIET
‘Ik keek nooit in de spiegel, walgde van mezelf. Ik was raar, zag er niet uit en was nergens goed in. Logisch dat niemand met mij om wilde gaan,’’ zegt Lisa. ,,Het is heel erg dat ik zo over mezelf dacht. Maar als elke dag tegen je gezegd wordt dat je lelijk, raar en dom bent, ga je het vanzelf geloven.’’
Lisa was lang het pispaaltje van de klas. Al in de onderbouw werd ze gepest. Dat werd tijdelijk minder, maar de laatste twee jaar van de basisschool en de eerste maanden van de middelbare school was het heel erg. Kinderen deden haar na, scholden haar uit en sloten haar buiten. Waarom? Ze weet het niet.
,,Misschien omdat ik niet voor mezelf op kan komen. Dat heb ik nooit gekund. Als iemand iets naars zei, wist ik niet hoe ik moest reageren. Dan zei ik maar niks. Dat was blijkbaar een reden om me uit te testen.
,,Op de basisschool had ik één vriendin die een paar jaar ouder was. We zaten samen in een combi-klas. Werd ik gepest, dan nam zij het voor me op. Toen zij van school ging, had ik niemand meer die me hielp. Een klein groepje kinderen pestte mij en de rest van de klas deed mee of negeerde mij. Ik praatte met niemand, sloot me helemaal af. Ik voelde me zo alleen.’’
Lisa durfde niemand iets te vertellen. Ze kropte alles op. ,,Ik was geen vrolijk kind. Dat zagen mijn ouders ook. Ze vroegen vaak wat er was, maar ik gaf geen antwoord. Dat wilde ik niet. Dan zouden mijn ouders ook verdrietig zijn en wat konden zij er verder aan doen?
,,Ik zat altijd op mijn kamer, huilde mezelf in slaap en werd ’s nachts vaak wakker. Ik hoopte dat het vanzelf over zou gaan, maar dat gebeurde niet. Ik raakte steeds gefrustreerder. Ik verloor vaak mijn zelfbeheersing en kreeg hysterische huilbuien. Van machteloosheid gilde ik de boel bij elkaar, schold iedereen uit en barstte daarna in tranen uit. Zo’n aanval was dan weer een nieuwe reden om me te pesten.’’
Op school zagen de leraren na een tijd wel dat het niet goed ging met Lisa. Haar ouders werden ingelicht. Zij schreven Lisa in voor een training bij jeugdzorg. Dat gaf haar iets meer zelfvertrouwen, maar ze bleef het buitenbeentje. Op de middelbare school hoopte ze een nieuwe start te maken. ,,Ik was zenuwachtig, maar ook blij dat ik eindelijk van die pesters af was. Ik hoopte zo dat ik nu wel zou worden geaccepteerd. Al bij de introductieweek ging het mis. Kinderen vonden me lelijk en pestten me omdat ik slecht ben in sport. Mijn kleren waren te kinderlijk en merkloos, dat kon blijkbaar niet. Zelfs als ik dan eens de juiste spijkerbroek kocht om erbij te horen, werd ik daar mee gepest omdat het me toch niet stond.’’
De brugpieper ging elke dag met buikpijn naar school. Ze was weer een buitenstaander en had geen idee wat er tegen te doen. ,,Ik leerde een meisje kennen uit een andere klas. Zij is ook een beetje anders, namelijk licht autistisch en gothic. Het klikte tussen ons. Ik was verbaasd dat iemand mij leuk kon vinden. Zij zat in een klas waar meerdere verschillende types rondlopen. Daar wilde ik ook naartoe. Ik schreef een lange brief naar de schooldirecteur waarin ik mijn verhaal vertelde. Dat ik al zo lang werd gepest en wat dit met mij deed. Toch vond hij het niet nodig om mij over te plaatsen. Het leek hem beter om dit na de zomervakantie te doen. Ik was teleurgesteld.
,,Mijn ouders schreven ook een brief en ik heb weer met hem gepraat. Na veel zeuren en overtuigen begreep hij dat dit echt nodig was en ik mocht halverwege het jaar overstappen. Ik was zo blij! Ik werd serieus genomen. Deze klas is ook veel beter voor mij. Ik pas hier. Eindelijk voel ik me ergens thuis.’’
Pesten heeft een grote invloed op kinderen. Lisa verloor haar zelfvertrouwen, kreeg steeds meer een negatief zelfbeeld en vertrouwde niemand meer. Als ze eens een vriendinnetje had, liet die haar in de steek en vertelde haar geheimen door aan de populaire kinderen. Dat leverde extra pesterijen op.
,,Ik heb best moeite mensen te vertrouwen, begrijp het niet als iemand me aardig vindt. Nu ik wat vriendinnen heb, voel ik me wel lekker. Ik vind mezelf leuker en weet dat er best dingen zijn die ik kan. Maar ik denk vaak aan dat gepest. Dan word ik heel verdrietig. Ik was zo ongelukkig en waarvoor? Zodat anderen lol hadden. Ik snap dat niet. Ik hoop zo dat ik dit schooljaar niet weer bij rotkinderen in de klas kom die het op mij hebben voorzien. Hopelijk is het pesten echt voorgoed voorbij.’’
De naam Lisa is op verzoek gefingeerd.


Oftewel, ouders moeten beter opletten denk ik dan, dit meisje heeft jarenlang geleden zonder dat een leraar of een ouder opmerkte dat er iets loos was?
Later blijkt dat praten en overleggen ook al is het voor een tweede keer zeer belangrijk is, mensen schijnen soms niet te beseffen hoe belangrijk het is om te vragen, nee soms te eisen dat er iets gedaan wordt aan een situatie.
Vrij soft van die directeur om zo laks te reageren op een brief van dat kind.
Pesten is tegenwoordig vrij normaal, en idem zie je gebeuren dat veel kinderen hieronder lijden zonder dat er iets tegen gedaan wordt.
Als ouder moet je aan de bel trekken is het niet een keer dan maar tig keer!!!!!!
Luisteren schijnt nogal ingewikkeld te zijn in ons land tegenwoordig dus gewoon doen.
De beste oplossing voor kinderen die gepest worden is ze leren dat ze best een ander terug mogen kwetsen!
Vaak zijn het gevoelige kinderen die een ander geen pijn willen bezorgen ook al doen zij dat wel bij hun. Leer ze dat het ok is om voor jezelf op te komen, dat ze terug mogen narren als iemand hen te na komt en ja opvoedkundig misschien een foute boel maar wel beter voor je kind zelf!
Die is waarschijnlijk toch al te lief voor deze harde wereld.
Zelf beginnen is niet ok maar als ze getreiterd worden mag dat gerust teruggegeven worden.
:rendeer: