Zinloosheid

Zinloosheid 8/10/2007

Charlotte kijkt uit over de binnenplaats van het kasteel, en ziet bij de stallen de staljongen naar haar zwaaien.

Ze glimlacht, haar man is net vertrokken naar de stad met zijn koets, en ze vliegt de trappen af naar beneden..

Snel naar het bos, waar hij op haar wacht. Haar paard staat al gezadelt, dat heeft hij voor haar gedaan. Ook hij, zag haar man vertrekken en dan is het eindelijk weer tijd om samen te zijn.
In het bos, in het groene gras.
Eindelijk samen.
Op hun afgesproken plaats, ontmoet zij hem, en hij vangt haar op als ze van haar paard glijdt.
In zijn armen, eindelijk weer. Het geluk doorstroomt haar, de warmte, die ze niet krijgt van haar stugge wrede echtgenoot.
Ze is nog te jong om ongelukkig te zijn, te energierijk om te accepteren dat, dat haar lot zal zijn.
Hij kust haar lippen zachtjes, liefdevol, en ze kijkt in zijn stralende ogen, die blijk geven van die liefde voor haar.

Ze blikt hem evenzo terug.
Ze omvat zijn hoofd in haar handen en duwt haar voorhoofd tegen het zijne. Zijn handen verstrengelen zich in haar zwarte lange haren en ze liefkozen elkaar.
Op het groene gras, lachen zij samen, zoals wel vaker dat afgelopen jaar, en er is een uitbundigheid van geluk, dat om hen heenhangt.
Charlotte moest trouwen met haar echtgenoot voor het geld en de landgoederen die nu tesaam een nog groter landgoed vormden, maar er was geen sprake van liefde, voor de nog zo jonge Charlotte en toen Donovan bij hen kwam werken als stalknecht kon zij vanaf het eerste ogenblik haar ogen niet van hem afhouden.
En hij evenmin van haar!
Na verloop van tijd gingen zij elkander ontmoeten, in het geniep, als haar man weg ging, voor een langere tijd.
Dan was de kust veilig.
Zonder Donovan was zij niet gelukkig geweest, hij maakte dat de zon weer scheen in haar jonge leven.
Dat ze weer kon lachen
Zo ook die dag, zij de liefde bedreven, vuriger en inniger dan ooit tevoren! Diepe innige liefde, zo intens, zo versmeltend in liefde, zoals liefde behoort te zijn tussen twee mensen.
Even later lagen zij in elkaars armen, elkaar strelend, en genieten van elkaars aanwezigheid.
De zon scheen en het gras kriebelde op hun nog naakte huid, de zon streelde tevens hun huid, die nog nagloeide van hun liefdesspel.
Ze sloten hun ogen om in een diepe warme slaap te vallen.
De krekels sjirpten, de vogels floten, het gras ruiste, evenzo de bomen.

Opeens hinnikte een paard, en verschrikt werden zij wakker, tegenover hen stond de man van Charlotte, razend van woede, de vernedering dat zijn jonge vrouw hem ontrouw was.

Hij sleurde haar mee naar zijn koets, waar hij haar inschopte.
Donovan bleef achter, in grote angst.
Charlotte mocht het huis niet meer verlaten, haar man al stil van nature werd nog stugger en zei geen woord meer tot haar.
De winter kwam en de stalknecht was al lange tijd vertrokken van hun kasteel, zij had hem niet meer gezien.
Het leven was een grauwe somberheid voor Charlotte in dat koude kille kasteel en zeker zonder haar zo geliefde Donovan.

Ze kwijnde weg, werd bleek en mager.
Op een dag was het genoeg voor haar, ze sloop stiekem weg, en ging naar het dorp op zoek naar informatie over Donovan.
Ze vernam dat hij niet eens zover weg was gegaan van haar, maar zich nog nauwelijks liet zien in het dorp.
Ze rende naar hem toe, naar het huisje bij de dijk, haar haren dansten achter haar figuurtje aan, buiten adem kwam ze aan.

En klopte op de deur, die hij opende en ze lagen eindelijk weer in elkaars armen.

Tranen stroomden over haar gezicht, en ook zijn ogen waren vochtig van de tranen. Ze kusten elkaar, beminden elkaar als nooit tevoren en besloten weg te gaan samen van deze plek.
Het kon Charlotte niets meer schelen.
Kasteel en geld hadden geen waarde tegenover liefde.
Toen ze naar buiten gingen stonden daar dorpsbewoners en haar man, die een goede betrekking had in hun dorp, en aanzien, en hij beval, dat zij gehangen zou worden voor haar daden.
Ze rukte zich los van de mannen die haar vasthielden, maar dit mocht niet baten.
Het regende, het gras was minachtend felgroen die dag, en op een groene heuvel werd zij gehangen aan een boom. Ze keek naar haar echtgenoot met een trotse houding, hij schaamde zich ergens wel voor zijn daad.

Maar zijn trots kon het niet verkroppen dat zijn vrouw met een ander geluk gevonden had.
Hij zou haar straffen!
Donovan brulde van verdriet en werd tegengehouden door dorpelingen, hij kon niets doen tegen dit alles.
Hij lag op zijn knieen en snikte..en balde zijn vuisten.
Charlotte zag dit alles rustig aan vanaf de heuvel met het touw om haar hals, haar natgeregende haren plakten tegen haar lijfje, van haar fluweelgroene japon.
Haar mooie ogen schitterden fel, naar alle mensen die daar aanwezig waren, maar het leek of zij gedragen werd door de liefde die zij gekend had, die zij had mogen kennen.
Ze werd gehangen, ze hing daar aan die boom, op die groene heuvel en het regende nat.

De mensen vertrokken langzaam aan van dit trieste schouwspel, en Charlotte ziel bleef nog even achter bij haar lichaam, en zag hoe zinloos haar dood was, dat jonge gezonde lichaam dat nu, dood was gemaakt door mensen, door die ene man.

Die niet voor haar bestemd was geweest van tijden voorheen, en Donovan, nog op zijn knieen liggend, keek hij vol ongeloof naar haar, haar lichaam dat daar zo levenloos hing.
Zijn haren nat, zijn wangen nat van tranen.
Hij tilde haar op en maakte haar lichaam los van het touw, en begroef haar onder de boom op die groene heuvel..

En Charlotte voelde zijn intense pijnen, en verdriet aan, probeerde hem te troosten doch dit lukte niet, hij wist niet dat zij nog bij hem was.
Het was al donker eer het alles gedaan was en Donovan snikkend in slaap viel op haar graf, de hele nacht bleef zij bij hem.

Wakend, naast hem die zij zo lief had, doch de volgende morgen die aanbrak was een nieuwe dag, en ze werd gewenkt door de engelen gods, zij moest gaan.


Ooit ontmoeten zij elkander weder wist zij, zij wist dit!

AngelWings