Wat had hij een hekel aan haar. EPD syndroom

Wat had hij een hekel aan haar. EPD syndroom


Wat had hij een hekel aan haar. Het bloed kolkte hem door zijn kop, nadat hij haar daarnet tegenkwam in de stad met haar nieuwe geliefde. Arm in arm en haar lippen in zijn nek toen ze een ijsje van hem kreeg bij de kar aan de weg, hij had het allemaal wel gezien. Haar mooie rode lippen in zijn hals, de rillingen liepen over zijn rug.
Hoe tuttig ze had gekeken naar hem, waar ze 7 jaar van zijn leven had gesnoept, want dat hij haar verwend had was wel duidelijk geweest. Een kick en ze had alles wat haar hartje begeerde. Hij was stapel geweest op die blonde schoonheid met haar pruillipje. Haar nukken en grillen voor lief genomen en trots was hij geweest, op de jaloerzie van zijn vrienden. Hij had de mooiste meid van allemaal gehad. Ja" gehad", dacht hij nu mistroostig. Ze bleek achteraf behoorlijk veel mannen het hoofd op hol te hebben gebracht achter zijn rug om. Toen hij erachter kwam storte zijn hele wereld in. Hij was haar kwijt, dat waar hij altijd zo bang voor was geweest was nu gebeurd. Hij had verloren, van haar erotische aard. Haar behoefte aan aandacht, had hij niet kunnen vervullen, hij voelde zich een mislukking. Hij had gefaald in ogen van velen zo voelde hij dat nu, en ze had hem uitgelachen en hem verteld dat hij haar zo tekort had gedaan. Dat het zijn eigen schuld was. Oh ja ze had hem vernederd. Hij was er kapot van geweest. Maandenlang had hij geen enkele vreugde meer gekend, vol verdriet, was hij in zichzelf gekeerd, in zijn huis. Wilde geen bezoek meer ontvangen, had nergens nog behoefte aan gehad. En nu uiteindelijk krabbelde hij weer op uit dat dal, en kwam hij haar weer tegen. Met haar blonde krullende haren, die golfden in de wind, haar zwoele oogopslag, haar volle rode lippen, en haar voloptueuze borsten, verleidelijke dwalende bollen in de witte blouse. Haar slanke ranke benen in het te strakke kokerrokje, gelijk een veulen in de wei. Haar hoge hakken, alles aan haar was zo Goddelijk. Zelfs vandaag nog toen hij haar zag moest hij met moeite een erectie onderdrukken. En dat deed nog het meeste pijn, nooit meer dat lichaam bezitten. Die mond om zijn....hij schudde zijn hoofd. Hij wilde niet verder nadenken. Hij moest snel naar zijn werk. Was al bijna te laat. Lunchpauze was voorbij. Hij opende de deur van de apotheek, waar hij al jaren dag in dag uit zijn geld verdiende. Hij groete zijn collega's, en pakte zuchtend een bak koffie uit de automaat om bij te komen. Zijn gedachten waren nog steeds bij haar, de snol. Hij moest zijn kop erbij houden met al die medicijnen nml. Tijdens de middaguren ontstond er een plan in zijn hoofd, een plan die grote vormen aannam. EPD systeem, zijn kop maalde, hij leek wel gek? Wat was er toch loos met hem? Het zweet stond hem op zijn voorhoofd. Maar de pijn was nog veel erger dan het plan bedenken en misschien navolgen? Wat kon hem dit schelen? En hij kroop achter de pc in het hokje achter de apotheek, moest even wat formulieren in orde maken zei hij. Hij klikte de pc aan, en zocht op het scherm naar haar gegevens. Ja daar stond het, al haar gegevens, hij schrok toen hij las dat ze behoorlijk wat soa's had opgelopen in de loop der jaren, ook toen hij? Hij schrok zich kapot, toch geen aids ofzo? Zijn hart sloeg enkele malen over. Nee godzijdank niet zeg, trillend nam hij nog een slok uit zijn 6e kop koffie die middag. Maar wat een slet, tig soa's en hij wist van niets. Zou hij dan toch..Hij had wel wat last gehad van afscheiding. Verdomd mompelde hij, morgen zou hij toch even langs bij zijn huisarts zeg, de heks. Het kreng!
Hij vond de toegangscode, via een zijdeur en begon in haar gegevens te rommelen. Was zij allergisch? Voor bepaalde antibiotica, aha glimlachte hij, veranderde de naam van de antibiotica in die van een andere. Kreeg ze mooi uitslag op haar mooie huid. Hij genoot ergens wel van zijn duivelse plan. Allergisch voor aardbeien. Hmm....en vis? Hmm..hij was knettergek hij wist het, maar het duivelse genoegen dat hem overvallen was, nadat hij elke keer weer haar vernederende glimlach had gezien toen ze aan het ijsje had gelikt en hem in de ogen had geblikt. Het bleef hem maar door zijn kop malen.
Die dag ging hij naar huis, lichter te voet, blijer in gedachten door zijn minne daad. Hij
voelde zich eindelijk goed na vele lange maanden. Maar die avond kon hij de slaap niet vatten, woelend in zijn bed, maalde hij maar door. Wat had hij gedaan? Het zweet brak hem uit, wat als zij? Nee dat zou niet gebeuren toch?
Morgen zou hij alles weer veranderen, dan was er niets gebeurd, wat had hem bezield?
de stoeipoes was niet bestemd voor één man maar voor velen dat had hij immers moeten weten. Eigenlijk had hij het ook wel geweten maar was blind geweest en trots op zijn vangst. Nee, morgen zou hij alles weer goedmaken.
De volgende morgen, waren er allemaal mensen in de apotheek, de directeur, collega's en de recherce, en hij had zo'n spijt...zoveel spijt.
Die nacht was zij gestorven, doordat men de verkeerde medicatie had toegediend nadat zij, na het etentje in een restaurant, een anaphylactische reactie had gehad .
Ze was nu dood, voor altijd weg, hij zou haar nooit meer zien. Oh wat had hij een spijt van zijn domme daad.
Wat had hij gedaan? Hij was op haar begrafenis en bracht een rode roos mee die hij op haar witte kist neerlegte...
Voorbij voor altijd.
Hij ging voor enkele jaren de nor in...zinloos.
Voorbij...was dit de haat waard? Die schuld zou hij nooit kwijtraken, dit had hij niet zo bedoeld. De vlinder was haar vleugels kwijt...
AngelWings