Te laat?

Blonde krullen, glansden in de zonneschijn.
Met grote blauwe ogen keek het kind in het rond.
Het veld lag bezaaid met slapende mensen.
Zachtjes liep het toe op een slapend mens. Hij duwde met zijn handjes tegen het gezicht van de man die op de grond lag.
De man reageerde niet.
Het kind duwde harder. Geen reactie.
Het liep verder over het veld, de zon scheen op zijn blonde krullenbol.
Intens heet, in zijn hand zijn beer, beer ging overal mee naar toe.
Beer was eigenlijk alles wat hij had.
Het kind zocht zijn ouders ergens moesten ze zijn.
In het kamp was het intens stil.
Normaal was het er druk en levendig, met veel muziek gemaakt op muziekinstrumenten.
Maar nu was het wezenloos stil.
De blauwe ogen staarden over het veld. De intense stilte was drukkend benauwend zelfs voor het kleine kind. Dat dit alles nog niet begrijpen kon.
Stille starende ogen die nietsziend in de verte staarden.
Het kind te klein nog om te bevatten hoe de wereld daarbuiten in elkaar stak, wist niets meer dan wat het geleerd was.
Het samen zijn, de warmte van elkaar bezitten en zijn en ook de vrijheid.
Geen enkel indoctrinatie en toch ook weer wel.
Wat wist het kind?
Niets van dat alles.
Het kind had niets gedronken die dag. Het flesje lag nog op het veld achter hem.
Hij had geen dorst die dag, alsof God het zo voor hem bestemd had.

Vrijheid.
Met beer aan de hand slenterde het kind verder, over het veld bezaaid met mensen.
Allemaal diep in slaap zoals in het sprookje doornroosje.
De zon brandt en het jongetje van 4 jaar oud loopt tussen al die mensen door, bezaaid op het veld.
Eenzaam en zo alleen. Was hij dit al niet?

Ze waren er en toch?
Waren ze er wel?

Aan het einde van het veldje, vind hij zijn beide ouders, hand in hand.
Niet samen met hem, nee met elkaar. Zijn beide ouders samen, zonder hem in slaap een diepe, diepe slaap.
Iets verderop ligt zijn zusje te slapen met haar lappenpop in haar armen en haar duim half uit haar mond gegeleden.
Haar blonde haren liggen gespreid om haar hoofd als een aureool, glinsterend als goud in het uitbundige zonlicht.
Het jongetje duwt tegen zijn mama aan, Mama!?
Maar mama reageerd niet.
Het kind raakt in paniek, iedereen slaapt en het is dag.
Het opent zijn mond, maar er komt geen geluid uit. Zo gek hij kan niet meer praten, er komt geen geluid.
Zijn hart bonkt in zijn keel maar niets kan hij zeggen, hij kan niet roepen om papa of mama of om zijn zusje.

Hj kruipt tegen mama aan, opgekruld met zijn beer tegen zich aan.
Hij zucht diep en stopt zijn duim in de mond en langzaam aan valt hij in slaap.

In de hete zon, al die mensen, en na enkele uren komen er vele helicopters en politie auto's en camera's.

Uiteindelijk tillen ze hem op met zijn beer nog in de hand.
De enige overlevende, van de sekte die zelfmoord pleegde op die speciale dag.
Hij had er weinig last van nog, misschien later als hij ouder werd.
Wie zal het zeggen.
De zon scheen hard, op alle lichamen bezaaid over het veld.