'Ze bleven me maar bedanken' Noorwegen aanslag

'Ze bleven me maar bedanken' AMSTERDAM - De Noorse computerprogrammeur Kasper Ilaug zat vrijdagmiddag gespannen naar de ontknoping van de etappe van de Tour de France te kijken toen de uitzending werd onderbroken met het nieuws over de aanslag in Oslo.




De 53-jarige Noor vertelt aan CNN het bijzondere verhaal hoe een doorsnee vrijdagmiddag in zijn zomerhuis op het Noorse eiland Storoya uitmondde in een drama en een daaropvolgende heldhaftige reddingsactie.

De wielerwedstrijd was bijna voorbij, wat in eerste instantie voor irritaties zorgde bij de computerprogrammeur. Bang de finish te missen begon hij te zappen, maar zonder succes. Op ieder net toonde de Noorse televisie beelden uit Oslo.

Toen hij zag dat de explosie het regeringsgebouw had getroffen, verstijfde hij. Denkend aan zijn ex-vrouw die er werkzaam is, sms'te hij zijn dochter of haar moeder ongedeerd was. Deze antwoordde direct dat alles in orde was.

De geruststelling duurde echter kort. Even later rinkelde zijn telefoon. Een vriend van Kasper, die 22 kilometer ten zuiden van Oslo woont, schreeuwde dat er 'iets verschrikkelijks' gaande was in Utoya. "Ik dacht dat hij een grapje maakte", vertelt de Noor aan CNN.

De vriend vroeg Kasper in de boot van een gezamenlijke vriend te stappen, die vlakbij lag aangemeerd. Toen de Noor besefte dat het ernst was, pakte hij zijn spullen bij elkaar en haastte zich naar de boot. Hij kon zich op dat moment bij verre na niet voorstellen wat hij een kwartier later aan zou treffen.

Kasper en de kennis zagen bij het eiland tientallen kinderen in het water liggen. Sommigen doodstil, anderen zwemmend en schreeuwend. "Ze zwaaiden naar me en waren doodsbang. Op dat moment sms'te een vriend mij dat er een gestoorde gek mensen aan het doodschieten was."

De Noor, die maar amper kon bevatten wat er gaande was, voer naar de kust en begon kinderen de boot in te helpen. Zoveel dat de boot bijna zonk. "Ze waren in shock en beefden."

Een groep kinderen, die achter een rots lag, reageerde niet op Kasper. "Ik zwaaide naar ze maar ik kreeg geen respons. Ik dacht dat ze in shock waren of zich verborgen probeerden te houden." De Noor realiseert zich later pas dat ze dood waren.

De man vaart in totaal drie keer op en neer naar Utoya. Hoeveel kinderen hij gered heeft, weet hij niet. Sommigen moest hij achterlaten in het water, met de belofte dat hij snel terug zou komen. "Ze waren zo enorm dankbaar. Ze bleven me maar bedanken."

Bang voor zijn eigen leven was hij niet, al besefte hij wel dat hij kwetsbaar was in zijn gele reddingsvest. "Ik kon alleen maar denken: we zijn hier nu en we moeten zoveel mogelijk kinderen redden."

Toen hij de laatste groep in veiligheid had gebracht en de jongeren in handen waren van ambulancepersoneel, keerde Kasper terug naar huis. Hij schonk zichzelf een kop koffie in en langzaam drong tot hem door wat hem was overkomen. Maar zichzelf op de borst kloppen doet de Noor niet. "We zijn maar Noren. Zelfs in een situatie als deze blijven we kalm. Ik verwacht dat ieder ander precies hetzelfde zou doen."

Wat een afschuwelijk drama dit...